همدلی والدین با فرزندان در فرصت طلایی دوران رشد

تربیت فرزند همدلی والدین با فرزندان در فرصت طلایی دوران رشد خراسان رضوی - مورخ دوشنبه 1392/10/23 شماره انتشار 18598 با سلام و استعانت از حضرت پروردگار، امیدوارم فرصت مراجعه به سایت niktinat.com و ارزیابی سبک فرزندپروری تان را یافته باشید. در این بخش می خواهیم با توجه به نکات ذکر شده در مباحث گذشته، مطالب بیشتری را درباره اهمیت و نقش روز افزون خانواده ها در شکل گیری و افزایش توانمندی های فرزندان به ویژه هوش هیجانی که رکن اصلی توانمندی های ارتباطی است، بیان کنیم. در طول تاریخ همواره شیوه آموختن مهارت های ارتباطی و اجتماعی به کودکان از طریق خانواده، اقوام، همسایگان و... بوده است که در قالب بازی های جمعی کودکان، مراودات خوش و ناخوش آنان، بازی های پر جنب و جوش و حتی دعواها و کتک کاری آنها شکل می گرفت. این روش ها سال ها جوابگو و مناسب شرایط اجتماعی آن دوره ها بوده است. امروزه از سویی با توجه به کاهش تعداد فرزندان و همسالان و بالطبع مراودات اجتماعی آنان و نیز افزایش مخاطرات پیدا و پنهان محیط های بیرون از خانه و از سوی دیگر وجود رسانه ها مانند تلویزیون و اینترنت که مقدار زیادی از وقت فرزندان را پر کرده، کسب مهارت های اجتماعی و توانمندی درک هیجان به شدت کاهش یافته است؛ این امر به ویژه در دوران رشد کودک باعث ضعف هوش هیجانی آنها می شود. این در حالی است که با توجه به پیچیدگی های روز افزون زندگی مدرن، به هوش هیجانی و کسب توانمندی های ارتباطی نیاز بیشتری وجود دارد. مسائل و معضلات موجود در جوامع مدرن و کلان شهرها خود گویای این کاهش جدی توانمندی ها و مهارت های لازم در برقراری ارتباط مناسب اجتماعی است که روز به روز بر دغدغه و نگرانی های والدین و متولیان جامعه می افزاید؛ امری که باعث شده است متخصصان امر به بررسی علل و چاره اندیشی آن بپردازند. نتیجه همه این بررسی ها و راهکارها حکایت از آن دارد که والدین باید از فرصت های طلایی دوران رشد فرزندانشان نهایت استفاده را ببرند و از این طریق هر چه بیشتر زمینه توانمندی آنان را در درک و شناخت هیجان های خود و مدیریت هیجان ها و روابط اجتماعی خویش فراهم آورند. سبک فرزندپروری آموزشگر هیجان که در مطلب آینده بیشتر با آن آشنا خواهیم شد، بهترین زمینه را برای افزایش این توانمندی ها ایجاد می کند. آموزش مدیریت هیجان، چارچوبی بر پایه گفت و شنود هیجانی به والدین ارائه می دهد تا امکان همدلی مناسب تری با فرزندان خود داشته باشد. در این حالت، فضای مناسبی برپایه مهرورزی و مودت در خانواده ایجاد می شود و به تدریج در کنار اعمال برخی محدودیت ها توسط والدین، هر فردی مسئولیت رفتارهای خویش را می داند و آنها را مدیریت می کند. در این شیوه برخلاف دیگر نظریه های فرزند پروری که راهبردهای کنترل رفتار کودک را به شیوه ای نامنظم و پراکنده ارائه می دهند، به هیچ وجه بر رفتارهای نامطلوب تکیه نمی شود بلکه مسئولیت پذیری و فرمانبرداری، ناشی از حس دوست داشتن و پیوندی است که کودک در خانواده احساس می کند. تعاملات هیجانی چنین خانواده ای، اساس آموزش ارزش ها و تربیت انسان های پایبند به اصول اخلاقی است. کودکان بر مبنای معیارها و ارزش های خانواده رفتار می کنند، زیرا از صمیم قلب دریافته اند که از آنان انتظار رفتار مطلوب می رود و درست زندگی کردن بخشی از تعلق داشتن به خانواده است. در پایان این بخش یادآوری یک نکته مهم را در اولین گام های ارائه شده ضروری می دانم و آن اینکه باید در این مسیر همواره از حضرت پروردگار به عنوان تربیت کننده اصلی عالم استعانت بجوییم؛ امری که همراه تلاش، توجه و حرکت مان، برکت را برای زندگی مان به ارمغان خواهد آورد.دکتر امیر محمد شریف